BAS Dakar: Vier plakken in de tas
Het hadden er vijf moeten zijn, het werden er vier: BAS Dakar-mannen op het podium in Buenos Aires aan het eind van de Dakar 2015. Geen perfecte score, maar met 80 procent de finish halen van een loodzware Dakar, waarin meer dan de helft van de motorrijders uitviel, was alle reden voor een feestje. “We hebben helemaal niks cadeau gekregen. Dat maakt het nog mooier.”
Twee jaar geleden stond het BAS Dakar-team met zes uit zes aan de finish. Het doel was dit jaar ook weer om voltallig (met vijf) op het podium te staan. Vooraf al waren Jan van Gerven, Sjors en Caspar van Heertum, Caspar Schellekens en Bastiaan Nijen Twilhaar ervan doordrongen dat het moeilijk zou worden dat doel te halen. Jammer genoeg bleek dat: Jan van Gerven moest in de zevende etappe, onderweg naar Uyuni in Bolivia, de strijd staken nadat zijn motor kopje onder was gegaan in een modderpoel.
“Ontzettend sneu, vooral voor Jan zelf,” vond Caspar van Heertum. “Maar iedereen weet dat zoiets kan gebeuren: het is Dakar…. Het lag niet aan de techniek, het lag niet aan Jan, het was gewoon domme pech.” Van Heertum kroop zelf door het oog van de naald in de tiende etappe, toen een restje van het zoutmeer van Uyuni zijn brandstofsysteem bleek te hebben aangetast. Samen met Bastiaan Nijen Twilhaar liep hij zoveel vertraging op in de wedstrijdproef, dat ze in het donker over een wedstrijdwaardige bergpas op 5000 meter moesten. In de sneeuw en bij -9 was dat een regelrechte overlevingstocht. “Toen heb ik wel getwijfeld of we het zouden redden,” bekent Van Heertum. “Maar toen we die dag hadden gered, wist ik ook dat we de finish zouden halen. Dat kón gewoon niet anders.”
Ook Caspar Schellekens had een dag waarop zijn Dakar aan een zijden draadje hing. Door het zout van de Salar de Uyuni oxideerden de contacten van de machine. Schellekens verloor kostbare uren en ploeterde in het donker door een zware duinenpartij. “Ik heb het steeds gezegd: ‘Ik ga naar de finish’ en ik heb woord gehouden. In 2013 hebben we ook de finish gehaald. Toen zat alles mee en hadden we ook wat geluk. Deze Dakar was zwaarder. De dagen waren langer en de omstandigheden extremer. We hebben álles gehad, je kunt het zo gek niet bedenken: regen, sneeuw, vrieskou, hitte, feshfesh, bergpassen, duinen, stenen, zout. En we hebben hier en daar wat problemen gehad. Geen grote, maar door een klein probleem kun je op achterstand komen en dan wordt het echt heel erg veel zwaarder.”
Bastiaan Nijen Twilhaar finishte ook in zijn derde Dakar en heeft een 100 procent score. Ook voor hem was het zwaar. “Als kistrijder was het anders zwaar, door het slaaptekort vooral. Dit was zwaar omdat we veel achteraan reden en tussen de auto’s en trucks terecht kwamen. Het late binnenkomen, maar ook de jongens in de gaten houden, dat kost energie. Maar ik had het toch niet willen missen. Ik heb van de week geroepen dat ik er klaar mee was, met Dakar, maar nu we op het podium staan, is het gevoel al anders aan het worden.”
Het scheelde nog niet veel of Nijen Twilhaar had niet op het podium gestaan. In de allerlaatste etappe barstte opnieuw een noodweer los, dat de proef veranderde in een modderpoel waarop overeind blijven alleen was gegeven aan topcoureurs als Hans Vogels en Frans Verhoeven. Nijen Twilhaar maakte in de smurrie een highsider, waardoor het stuur van zijn motor zo krom als een hoepel was. “Ik heb er wel drie keer naast gelegen. Het is wel weer duidelijk: ook de laatste meters moet je er op blijven zitten.”
De enige die eigenlijk fluitend door de Dakar ging, was Sjors van Heertum, ondanks – of misschien wel dankzij – een geblesseerde pols. Die pols dwong hem om behoudend te rijden. Niet dat de Dakar 2015 een eitje was, integendeel. “Er is geen dag geweest die eenvoudig was,” vond Van Heertum. “Er was elke dag wel wat. Zelfs op de laatste. Dat we het met z’n allen zo voor de kiezen hebben gehad, van de eerste tot de laatste meter, maakt het nog veel mooier dat we hier met zijn vieren staan. Hij is in de tas! Mooi man!”